Gallup (New Mexico)  – Globe (Arizona)

op weg naar Phoenix


Grotere kaart weergeven

Midden in deze toch wel trieste omgeving waar we gisteren over schreven staat als een oase de Rehoboth school. In 1903 opgericht door twee geëmigreerde Nederlanderse christenen. Zij hebben een school opgericht waar de Navajo kinderen uit het Reservaat christelijk onderwijs krijgen. De gedachte was (en is); als je iets wilt veranderen aan in het leven van mensen moet je met opleiding beginnen. Goed onderwijs biedt veel meer kans op een baan, een baan betekend inkomen en inkomen betekend weer je levensstandaard kunnen verbeteren. De kinderen laten zien dat het anders kan, er in geloven en er voor gaan. Het blijkt dat de formule gewerkt heeft. De meeste kinderen die hun highschool hier afsluiten studeren verder en hebben een (goede) baan. In de oorlog hebben deze studenten veel betekend. Een voor ons onbekend verhaal, maar het schijnt dat de Navajo Code-talkers aan het einde van de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol hebben gespeeld. Het probleem was dat het Engels van de Amerikanen door iedereen begrepen werd. Deze Navajo mannen spraken naast Engels ook Navajo. Een soort dialect. Zij bedachten allerlei code namen om boodschappen te verzenden. Een vliegtuig werd b.v. een eagle en dan vertaald in het Navajo. Op deze manier konden ze boodschappen doorsturen die door anderen (de vijand)  niet begrepen werd. Deze school bestaat nog steeds. Toen we er vanmorgen aankwamen werden we allerhartelijkst onvangen door mevrouw Carol Bremer. Een jonge vrouw die als Navajo-baby van drie maanden oud geadopteerd werd door, van oorsprong, Nederlandse mensen. We krijgen een rondleiding en ondertussen verteld mevr. Bremer van alles. Zo blijkt de school nog steeds een zelfde functie te vervullen als ruim honderd jaar geleden. De situatie in het Reservaat is nog steeds schrijnend. Het grootste gedeelte van de mensen die er woont is jonger dan 25 jaar. Veel tiener-moeders. Veel opa’s en oma’s zijn er van doordrongen dat het anders moet en kan en sturen hun kleinkinderen naar deze school in de hoop op een betere toekomst. De kinderen betalen maar een kleine vergoeding. De school moet helemaal bestaan van giften en donaties. We hebben tijdens onze campingdiensten een aantal collectes voor deze school gehouden en die laten we hier achter. Zeer welkom en absoluut goed besteed. We ontmoeten veel leraren. Maken hier en daar een praatje en zijn verrast door het grote aantal Nederlandse namen: Zijlstra, Holwerda, de Vos. Leuke reacties en herkenning. Iemand zegt: “Ik heb een vriend in Assen wonen”. Als we er zijn is het pauze. We zijn verrast van de rust die er heerst. Overal kinderen en nergens chaos.

Het is een lang verhaal geworden, maar het heeft ons echt geraakt.

We verlaten Gallup via I-40 west. We gaan de grens met Arizona over. Bij Holbrook nemen we een klein stukje Route 66 en gaan dan de 77 south. Het is een feest door al die kleine dorpjes te rijden. In Snowflake, ook zo’n lief dorpje,  gaat Wim naar de kapper. De man is meer dan 50 jaar kapper en heeft volgens ons nog niets veranderd in zijn Barber Shop. Wim wordt vakkundig geknipt en geschoren en rekend vervolgens $11.—af.

We gaan verder over Scenic Bayway 60 west. Het is schilderachtig mooi. We slingeren van ruim 1900 meter terug naar 1000 meter, weer omhoog naar 1800 meter en dan weer terug naar 1100 meter. Genieten!

 

Overnachting: Motel 6, Globe

Geboekt: zelf, langs gereden

Gereden: 247 mijl


Reacties

2 november, dag 28 — Geen reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>