We doen het vanmorgen lekker rustig aan. We hadden gedacht nog een hike te maken, maar uiteindelijk zien we ervan af. We hebben zo’n mooi plekje, dat we op ons gemakje ontbijten en koffie drinken. We gaan in de relax stand via het park op weg naar zuid-Texas.

We verlaten Big Bend via Texas Road 385 naar Marathon. Onderweg gestopt door de Border Patrol. We hebben een helicopter ook al een poosje horen en zien vliegen, systematisch over de desolate, warme woestijn. Je moet wel heel gemotiveerd (of radeloos) zijn om daar op dit uur van de dag te lopen. De beambte vraagt ons: “just the two off you?”. “yes, Sir”. “Nobody in the back?” “No, Sir”. “Pasport please”. Wim begint nog even over de helicopter. “Ook van jullie?”. De man lacht vriendelijk en zegt:”We are every where, Sir”. Ondertussen lopen honden om de auto heen. Na vijf minuten mogen we verder.

We gaan via Highway 90 naar het oosten. Een lange, goed onderhouden, maar saaie weg. Door onvruchtbaar woestijn landschap zonder schaduw met een brandend zonnetje er boven. We zien nog regelmatig Border Patrol rijden, maar worden niet meer gestopt.

De route biedt ook onverwachte verrassingen. Zo komen we in Langtry. Een bijna spookdorpje, waar alleen de school, het postkantoor en de kerk in goede staat verkeren.

De weg gaat verder en dan is daar de volgende verrassing. De Pecos High Bridge, een hoge brug over de Pecos River. Je kunt vanaf de brug de steile oeverrotsen zien.

Net voor Del Rio is het Amistad reservoir. We willen de dam bekijken, maar zitten opeens alweer bijna in Mexico. Mexico in is het probleem niet, maar dan America weer in vraagt veel geduld. We hebben het nog net op tijd in de gaten.

De weg naar de dam gaat langs de grens en buigt dan af, maar als je niet oplet sta je zo in de verkeerde rij.