Vanuit Laredo volgen we Texas 83 South, maar maken eerst een uitstapje naar de Flea-Market. Een rommelmarkt, nou dit is met recht een rommelmarkt. Zelden zoveel rommel gezien. Het zijn een soort oude, blikken schuren waar de deur van open gaat en dan verkopen wat erin staat. Gereedschap, kussens, speelgoed, koelkasten, meubels, bedden……noem het en het is er……ergens……

Maar er is wel handel, want sommige mensen lopen met zakken vol weg.

Dan verder naar het zuiden. Langzaam maar zeker verandert de omgeving van woestijn met ruige begroeiing in vruchtbaar land.

De omgeving duidelijk een Mexicaanse uitstraling. De bevolking in deze streek voelt zich meer verbonden met de Mexicanen dan met de Amerikanen. We rijden door dorpjes met kleurrijke namen als Zapata en Roma. De dorpjes zijn net zo kleurrijk als hun namen. Het is vandaag Allerheiligen en veel Katholieke mensen brengen dan bloemen naar de begraafplaats. Die zien er dan ook allemaal kleurig en fleurig uit.

We rijden nog steeds langs de Mexicaanse grens, maar vandaag bijna geen border-Patrol gezien.

Tussen Falcon Dam en Mercedes is wel opvallend veel State Trooper aanwezig. Dit is de provinciale politie. De sheriff, die wel dezelfde bevoegdheid heeft.

We lunchen bij Falcon Dam. We wilden naar de stuwdam, maar deze ligt in internationaal gebied. De halve dam is Amerikaans, de andere helft Mexicaans. We komen er nog net op tijd achter dat we dan dus door de douane moeten en gaan niet. We zetten, ruim Voor de dam, onze tafel en stoelen buiten en gaan lunchen. De hele dag geen border-Patrol gezien, we zitten nog geen 10 minuten stopt de State Trooper, de sheriff, bij ons: “everything oke kids?”. “Yes, sir, we’re fine. Lunch time”. We vragen nog even waar we de dam kunnen bekijken, maar dat kan niet, tenzij…….maar dat raadt hij niet aan. Waren we ook niet van plan.

We vervolgen onze route over Texas 83. Janneke rijdt een stukje. Een goede weg, bijna geen auto’s, komen we de State Trooper tegen die ik in de spiegel zie draaien, de toeters en bellen erop en achter ons aan. Ben me van geen kwaad bewust en vraag aan Wim: “is dat voor ons?”. “Nee, waarom?” “Ze blijven wel achter me rijden”. “Ga maar aan de kant, dan kunnen ze er langs”. Oke, ik aan de kant, hij ook. Toch maar stoppen. Hij ook stoppen. Oeps….toch voor mij. We blijven netjes in de auto zitten. Na een poosje komt hij ook. Uiterst vriendelijk vraagt hij om rijbewijs en verzekering van de auto. Weet u waarom ik u stop? Nee, eerlijk gezegd niet. De maximale snelheid blijkt 65 te zijn en ik bleek 73 te rijden. Oeps….de sheriff zegt dat ik een waarschuwing krijg en geen boete, maar dat hij wel de papieren wil controleren. Hij gaat ermee naar zijn eigen auto en dan moeten we bijna 20 minuten wachten voor hij terug komt, met de papieren en een briefje dat ik moet tekenen waarin ik de waarschuwing bevestig en beloof het niet weer te doen. Daar kom ik mooi mee weg. Ik rijd door en pas erg goed op de snelheid. Da’s ook wel nodig, want de volgende 50 kilometer staat het zwart van de State Trooper, soms met twee of drie auto’s in de middenberm te wachten, als gieren die wachten op hun prooi. Er staan vele auto’s aan de kant met een State Trooper erachter.

Na Harlingen lijken ze opeens verdwenen en met hun de Mexicaanse sfeer. We rijden over de Queen Isabella Memorial Bridge naar South Padre Island. Een heel andere sfeer.

Hier draait alles om de beach. Het is druk en gezellig.