Janneke Klaassen, 4 oktober 2009
Verenigde Staten Rock Springs

De zon schijnt weer in Cody. Vroeg uit de veren en opnieuw op weg naar Yellowstone. Nu vanaf de east kant. Aan deze kant zijn de modderpoels. Kokende, brobbelende modder poelen. De weg ernaar toe is mooi. Bij de ingang van het park wordt ons verteld dat weg nummer 3 nu ook afgesloten is. Hevige sneeuwval… Gelukkig hebben we dat gedeelte gisteren al bekeken. Als we er zijn begint het opnieuw te sneeuwen. Het is koud en guur. Waait dwars door je heen. We rennen van de auto naar het uitzichtpunt, snel kijken en weer terug in de warme auto. Na 3x bedenken we dat dit niet is wat we in gedachten hadden… Zo is er niets aan…Het wordt weer droog en we willen nog een trail lopen. Glad en glibberig, bijna slijdings makend…We gaan terug naar Cody. Het wordt tijd om onze plannen aan te passen. Bij ons valt de sneeuwval reuze mee, maar in de bergen is op sommige plaatsen erg veel sneeuw gevallen. We hadden nog graag over de Beartooth pass gewild, maar deze blijkt ook closed for the season. Andere passen op de route die we hadden willen nemen zijn ook gesloten. Zo moeten we toch wel erg ver omrijden en missen we de mooiste stukken. We besluiten het hele oosterlijke gedeelte wat we gedacht hadden maar te vergeten…Jammer, maar ook richting het zuiden zit veel moois wat we nog niet hebben gezien. We wisten het voor we weg gingen en het prachige weer dat we hadden was eigenlijk te mooi voor de tijd van het jaar. Vanuit Cody nemen we de 120 South. Wat een panoramische weg. Besneeuwde bergen op de achtergrond (daar hadden we willen rijden…..). We zijn opweg naar Thermopolis. Hier zijn de grootste warmwaterbronnen ter wereld.
Als we het stadje binnen rijden vallen we met onze neus in de boter. De Home Coming Parade van de plaatselijke high-school begint net. Bij ons trekkers voor versierde wagens, hier Corvets, Pick-ups, trucks en brandweerauto’s. En wat dacht je van de sterke arm der wet……..in auto voorop en op de fiets er achter aan….We kijken onze ogen uit als er opeens honderden kleine kindertjes uit de school komen. In keurige rijen, netjes naast elkaar. Zeker 500 honderd. Vervolgens netjes naast elkaar op de stoep. Totdat…………er snoep gestrooid werd door de deelnemers aan de optocht……..Wat een feest!!
We gaan door naar de Hot Springs. Een groot bord bij de ingang belooft veel. Het grootste bronnenbad van de wereld …………. Nou voor de Amerikanen is de wereld niet erg groot, of er zijn niet zoveel bronnen baden dat dit inderdaad de grootste is…. We beluiten er wel in te gaan, want het schijnt erg gezond te zijn. Toch?? Nou we hadden zo onze bedenkingen toen we in badpak bij het bad stonden. Geen sieraden, geen zwangere vrouwen, geen mensen met hart problemen, geen….niet zwemmen, niet springen…alleen rustig dobberen of hangen. Hallo?? We gaan toch en zitten braaf onze 20 minuten uit. Rood als een kreeft komen we eruit.We slapen die nacht als roosjes (maar dat doen we anders ook wel). Verder naar het zuiden gaat de tocht. De 20 South. Ook al zo mooi. Langs diepe canyons. De rivier slingert zich beneden ons als een schitterend snoer door het landschap.
We komen langs een high-school. Hier is een football wedstrijd aan de gang. We blijven even staan kijken. Een eindje verderop is een pumpkin sale. Hele families lopen met kruiwagen pompoenen uit te zoeken…Hallowoon is coming. We schieten geweldig op. Er is ook zoveel te zien. We nemen de graffel afslag naar een dorpje 4 mijl van de weg af. (eigenlijk omdat we een sanitaire stop nodig zijn) We komen uit in Atlantic City. Een mijn werkers dorpje van 57 inwoners. Het is net een openluchtmuseum, maar dan in ’t echt. Zo puur en niet toeristisch. We gaan de saloon binnen en worden verwelkomt door de baas. Hij zit in spijkerbroek, houthakkers shirt en met een cowboyhoed op aan de bar. Are you coming for lunch? Nou eigenlijk niet, maar hier hangt zo’n sfeer dat we ter plekke besluiten te blijven lunchen ook. Het is er gezellig druk. Dit hadden we niet graag willen missen. Uiteindeljk rijden we door. We boeken voor twee nachten een hotel in Rock Springs. We blijven de zondag hier over. Het is nu zondagmorgen. We komen net uit de kerk. Een kleine kerk. Welgeteld 31 mensen. Maar het was er goed. Een byzondere ervaring. Omdat de pianiste ziek was zongen we met een voorgeprogrammeerde piano. Als we uit de kerk komen is alles wit van de sneeuw.